‘En hoe gaat het met je blog?’ vroeg ze geïnteresseerd.
‘Eh, nou ja, goed,’ hakkelde ik. ‘Hij staat nog steeds online.’
Dat was niet gelogen en het was ook niet waar. De laatste post stamde van 2017 en daarna was het angstvallig stil geworden. Dus ja, het blog bestond, en daarmee was ook alles gezegd. Maar waarom?
Het was geen writer’s block. Als er nu iets is waar ik geen gebrek aan heb, is het wel inspiratie zelf. Een blog dat zich moet richten op mijn ideeën, mijn meningen en mijn ervaringen wordt gevoed door wat mij in het dagelijks leven overkomt. Nu heb ik geen bovenmatig spannend leven, maar ik zie wel veel dingen gebeuren waar ik iets over te vertellen heb. Ik heb meningen over de politiek, de films die ik zie, het nieuws dat ik lees en elke kromme stoeptegel waar ik op straat over struikel. Inspiratie en ideeën klotsen mij uit de oren, zeg maar. Dus als het daaraan niet ligt, waarom verscheen er dan niets online?
En hier moet ik eerlijk zijn. Confronterend, pijnlijk en vooral eerlijk. Zo zelfverzekerd als ik normaliter ook mag zijn, hier liep ik tegen onzekerheden en twijfels aan. En ik verstijfde (figuurlijk, niet letterlijk).
Mijn probleem/uitdaging ligt vooral in het fenomeen “mening” zelf, en hoe ik daar tegenover sta. Die houding is nogal ambivalent. Enerzijds vind ik het enorm belangrijk en waardevol dat we in een land leven waarin iedereen zijn eigen (al dan niet bizarre of kwalijke) meningen mag hebben EN die ook mag uiten. Echter, ik vind het ook knap irritant dat iedereen dat doet en dan ook denkt dat die mening er echt toe doet. Immers, opinions are like assholes en iedereen heeft er daarvan minimaal één. En ik ben lang niet altijd geïnteresseerd in andermans poepgaatjes of meningen. Vaker niet dan wel. Dit wordt nog versterkt door de werking van social media, waarbij je door beperkte ruimte niet kan duiden of nuanceren. Of erger nog; je achter anonimiteit kunt verschuilen en alle denkbare onzin kunt spuien. Dat zijn geen meningen; dat is daadwerkelijk wat er bij normale mensen uit hun poepgat komt.
Ik hoor ook altijd dat weeïge geneuzel over dat je andermans mening moet respecteren. Gelet op de hoeveelheid van matig doordachte of vroegtijdig geëjaculeerde meningen anno nu, ben ik daar al lang geleden mee gestopt. Ik respecteer zelden een mening. Ik accepteer ze hoogstens. Iedereen heeft het recht zijn eigen hoofd met eigen dommigheid te vullen, als ze daarvoor kiezen, en dat moet mogen. En ik accepteer dat gewoon. Er respect voor opbrengen gaat vaak een brug te ver, maar accepteren lukt me doorgaans wel.
En hier komt dus het probleempunt: waarom zou iemand die weinig waarde hecht aan andermans mening in ’s hemelsnaam de moeite doen zijn eigen mening aan anderen op te dringen? Hoe lam en ongeloofwaardig ben je dan? Behoorlijk, zo besloot ik in 2017. Ferme la blog!
Maar het bleef wel kriebelen. Als ik andermans mening kan accepteren en negeren, dan kunnen anderen dat ook bij mijn blogjes doen, toch? Waarom zou ik daar niet mee om moeten kunnen gaan? En misschien dat een enkeling het toch wel leuk, leerzaam of gewoon een aangenaam zinloos tijdverdrijf gaat vinden.
‘Ik zou ze lezen,’ zei ze, ‘en misschien dat jouw manier van denken over bepaalde onderwerpen anderen wel helpt om ook een eigen mening te formuleren.’
Dat zou natuurlijk leuk zijn. Het zou ook betekenis geven aan het blog.
Maar eigenlijk zou die betekenis niet van anderen moeten komen. Ik ben iemand die claimt een schrijver te zijn. Die zegt geen writer’s block te hebben. En die toch al dik twee jaar niets op zijn speciaal ervoor gemaakte website heeft gepubliceerd. Ben ik nou helemaal besodemieterd! Dus ja, ik heb meningen en de eerste is een wel heel duidelijke mening over mijzelf.
En deze publicatie is daar het gevolg van.
En eindelijk, na al die tijd, durf ik het dus ook aan om mijn oude jeugdheld Han Peekel te citeren: “Wordt vervolgd!”