Ik ga geen oordeel vellen over Femke Halsema. Wat mij betreft is al jaren bekend dat er een groot verschil bestaat tussen de kwaliteiten waarover zij zelf denkt te beschikken en die ze keer op keer aan de dag legt. Gelukkig valt dat meestal niet zo op door het hardnekkige rookgordijn van morele superioriteit, dat nog veel meer irriteert. Maar soms, en met name sinds ze om onduidelijke redenen als volstrekt incapabele en ongekwalificeerde uitgerangeerde politica burgemeester van Amsterdam werd, zie je opeens angstaanjagend goed wie en wat ze is. Een zichzelf overschattende bomenknuffelaar die van toeten noch blazen weet als er echt poep in de ventilator komt.
Ach verdorie, toch een oordeel geveld.
Hoe dan ook, gisteren zagen we weer even hoe een links “politiek zwaargewicht” leiding geeft als het er echt op aankomt. Iedereen slooft zich al maanden uit om zo heelhuids mogelijk de Corona-crisis door te komen. Om de zorgsector zo veel mogelijk te ontlasten, die zich drie slagen in de rondte heeft gebuffeld en meer heeft gedaan dan mocht worden verwacht om de schade zoveel mogelijk te beperken. Iedereen heeft er in meer of mindere mate onder geleden. Horeca, sport, evenementen, noem maar op. En denk ook aan de persoonlijke drama’s, van bejaarden die accepteerden dat ze maanden moesten vereenzamen zonder hun kinderen en kleinkinderen.
Al deze mensen hebben gisteren tot hun ontzetting gezien dat er enkele duizenden mensen in Amsterdam geen solidariteit voelden. Mensen die schijt hebben aan de pandemie en de collectieve inspanning, omdat ze zich superieur wanen. Hun doel is groter. Zij zien het beter, zijn belangrijker. En als klap op de vuurpijl Halsema die stond te verkopen dat ze gelijk hadden. Het grote linkse denkbeeld mocht prevaleren boven de gezamenlijke inspanningen. Als je doel maar nobel genoeg is, dan mag je schijt hebben aan wetten, regels en afspraken en mag je wat haar betreft ongestraft de hele rest van Nederland schofferen. Ik zou dolgraag willen weten hoe zij denkt te kunnen verbieden dat Beppie haar kleinkinderen weer ontvangt of wil optreden als een bijna failliete kroegeigenaar de grenzen van de anderhalve meter opzoekt. Hoeveel autoriteit heeft een bestuurder in zo’n functie nog, nadat ze zich zo duidelijk onbekwaam heeft getoond?
En dan die mafketels van Kick Out Zwarte Piet! In een land aan de andere kant van de oceaan met een defect politiesysteem en een maatschappij en mentaliteit die op veel gebieden maar weinig op de onze lijkt wordt een man vermoord. Ja, het is gruwelijk. Ja, het zou niet moeten mogen. Ja, ik begrijp waarom mensen in Amerika de straat op gaan. Mijn zegen hebben ze, want ja… black lives matter. Net zo veel als white lives, yellow lives, red lives en alle lives. Het zou inderdaad goed zijn als er in de Verenigde Staten wat dingen structureel veranderen.
Maar dan opeens staan ze hier op de Dam te verkondigen dat het hier ook zo is. Wat? Hebben wij hier ook politieagenten die George Floyd-achtige Nederlanders vermoorden? Nee, dat hebben we niet. Wij hebben ander racisme. En daar ben ik het ook mee eens, al is het niet het Amerikaans racisme. Wij hebben hier namelijk last van KOZP- achtige clubjes. Er is in NL geen enkele andere groep die zoveel raciaal onderscheid maakt en promoot als dit groepje. Er is in ons land geen enkele groep die racisme zo nadrukkelijk stimuleert als de groep die zomaar ongegrond iedere Nederlander ervan beschuldigt en zichzelf daar in dezelfde adem het slachtoffer van noemt.
Fictief slachtofferschap is een groot goed. Het geeft je namelijk het recht om de rechten en vrijheden in dit land (die ook zij als achtergestelde, gedupeerde en tweederangs burgers vreemd genoeg hebben) te gebruiken en misbruiken om overal maar te gaan schreeuwen. En het mooiste is dat er steun komt van een deel van Nederland. Het linkse deel dat krampachtig graag laat zien wat een fijne en moreel verantwoorde mensen ze zijn, die hun hart (en dus niet hun brein!) laten spreken. Die in een morele stuip schiet als het woord racisme wordt genoemd. Het hoeft niet waar of relevant te zijn, als het maar mooi en bruikbaar klinkt. Dan staat zelfs de burgemeester van onze grootste stad stotterend te verdedigen waarom ze een demonstratie door liet gaan die in strijd is met alles waarvoor we ons als land al maandenlang collectief inzetten. Omdat het zo belangrijk was.
Ik kreeg een geestig visioen. Al die mensen die gisteren op de Dam waren hebben elkaar aangestoken met Corona. Collectief melden ze zich bij het ziekenhuis om geholpen te worden. Bij de ingang staat een gekleurde IC-verpleger, die zich al maanden het schompes heeft gewerkt: lange shifts, zes dagen per week, geen verlof, zweet op het voorhoofd, doodmoe. ‘Wij willen graag opgenomen worden,’ zeggen de Dam-protestanten. ‘Doei,’ zegt de verpleger, ‘zelf om gevraagd, zelf oplossen graag.’ De ironie is schitterend. Maar het is een droom. Want deze verpleger zou wel degelijk helpen. Dat is wat verantwoordelijke, goede mensen doen. En die vind je in de zorg, niet op de Dam.
Toch biedt dit voorval mogelijkheden. Bejaarden in Amsterdam die hun familie al maanden niet hebben gezien, kunnen ze gewoon weer ontvangen. Het enige dat ze hoeven te doen is claimen dat ze het slachtoffer zijn van bejaardenracisme en daarna Femke Halsema inschakelen. Die stottert de ontmoeting wel voor elkaar.
Talloze collega’s van kleur gehad… nooit een gedachte over gehad, behalve ‘die zou ik willen doen’ maar laatst moest ik opeens aan een moorkop denken toen ik een zwarte man zag… met dank aan de Hema